(По македонскиот печат)
 Состанокот на делегацијата на Европскиот парламент, на кој требаше да се подготви Мешовитиот парламентарен комитет ЕП-Македонија, заврши со жестока дискусија меѓу германските и грчките европратеници околу спорот за името. Наместо, како што побара претседателот на Комитетот, германскиот европратеник Јорго Шацимаркакис, да се дебатира за напредокот на Македонија, расправата се фокусира на прашањето за името, пренесува Радио Дојче веле.
Веднаш по воведното излагање на амбасадорот на Република Македонија при Европската унија, Блерим Река, дискусијата излезе од контролата на претседавачот, најмногу поради острите спротиставени ставови за името.
|
...и след 18 години Република Македония все още се сблъсква с изкушения и предизвикателства, и то не по своя вина. Нуждата от исторически решения за Република Македония не е завършила. Въпреки това ние продължаваме по демократичен начин да изграждаме и развиваме своята държава и общество, нашия модел на функционална мултиетническа демокрация, винаги избирайки пътя на отговорен и конструктивен фактор в тази част на Европа, винаги водейки се от регионалните и по-широките интереси и цели, от общите ценности.
За мащабите на хайдутството в Пиринска Македония съдим от пътеписа на Евлия Челеби. Той пише: “Поради това, че в тия планини има много хайдути и харамии-неверници и в този град (Петрич, б.а.) не могат да живеят почтени хора... през 1062 г. (по мохамеданското летоброене или 1651 г.) ... с Кемали Халил ага и 10 хиляди въоръжени раи бяхме в тези планини. Когато преследвахме неверниците-хайдути ... всеки ден залавяхме по 40-50 души ... заедно с тъпаните и знамената им. Заловените неверници бяха разпънати по всички ъгли в тази паланка Петрич, в гр. Кюстендил, в паланка Дупница ...”
Повод за разговорот со Бер се острите тонови што таа неодамна ги упати на конференција во Берлин, каде што рече дека ако Грција планира да продолжи со познатата политика кон Македонија, наспроти желбите на Европејците, ќе мора да одлучи дали ќе ја напушти ЕУ.
“Грција не може да биде носител на единствена античка култура, и не смее да има негативен став кон малцинствата во земјата. Етничките Македонци во северна Грција имаат право за себеидентификација исто како што луѓето од Атина имаат право да се нарекуваат Грци”. Ова го пишува генералниот секретар на грчкото Министерство за образование и наука Талиа Драгонас во нејзината книга “Што е нашата земја”.
Неделното утро донесе студено и влажно време. Последниот дожд добро ги имаше наводенето улиците на предградието, а мрачното небо навестуваше изобилство од нови врнежи. Како што може да се очекува во еден ваков ден, повеќето луѓе беа решиле да останат дома. Заштитени под покривите и меѓу ѕидовите на своите домови, сите тие имаа можност да се науживаат во сопствената мрза. Овој пат го имаа и оправдувањето.
После, националниiот сепаратизм ке имат место и у л’уг’е, шчо гледаат от практично гледишче на работите, без да се занимаваат многу со теориiата за народноста ни. Така, они ке расудуваат: ако iедна Канада можит да се срдит на Англиiа за тоа, шчо последната, за да си бидит во арни односи со Сев.- Американцките Соiединени Држаи, пожртвуала ним интересите на Канада, и последната сега сакат да се ослободит од Англиiа и сама да си бранит своiите државни интереси, зашчо по арно си и разбирала; — то зашчо Македониiа да се не срдит на Бугариiа за тоа, шчо она не можит да бранит македонцките интереси, ами само експлуатират со ниф, и зашчо Македониiа да не речит: iас проливав крв од моiи синои, нека бранат моiите интереси они сами, а не твоi Начович, Цоков, Станчев и С-iе.
Уште еден наш соговорник, Атанас Катиновски - Гоче, роден 1925 година во село Баница, се сеќава на тие времиња. Поради употребата на мајчиниот јазик и тој се соочувал со притисоци од грчките власти. Овој борец раскажува дека за време на режимот на Метаксас, во селото Баница формирале здружение со цел да му се спротивстават на Метаксасовиот режим. “На 25 март 1936 година, кога се прославуваше националниот празник на Грција, учителите не построија на парадата, која беше организирана за таа цел. На чело на парадата беше претседателот на нашето здружение. Тој ја крена тупаницата и извика: Да живее Македонија! Во еден глас сите ученици го повторија истото. Тогаш се активира полицијата и брутално не растури. Се разбегавме кој каде стигна. Потоа поединечно не повикуваа во полиција, каде бевме малтретирани и обвинети дека ние сме ги организирале провокациите”, раскажува Гоче.
Деветгодишниот Марко Чаласан од Скопје стана најмладиот Мајкрософт Систем Инженер на светот, откако успеа да ги положи и последните потребни испити. Последниот испит, Марко го положи во Словенија, каде што преговара за својот најнов проект за HD видео продукција за едукација.
Постои ли некаква врска помеѓу големиот еврогаф на кандидатката за комесар Румена Желева, убијството на радиоводителот Боби Цанков, поигрувањето со бугарските пензионери за Нова година, проблемите на бугарската надворешна политика со Русија, Турција и Р. Македонија и тукушто одржаната промоција на книгата „Бугарите од Голо Брдо, Албанија”? Заедничко нешто за сите тие пројави е ароганцијата. Таа е содржина на денешното бугарско општество. Без неа споменатите настани нема да постојат, а Бугарија ќе беше нормална членка на ЕУ и добар партнер на балканските соседи.
За македонците в България ранната кончина на дипломатката Лиляна Митровска е непрежалима загуба. Младата дама с аристократични маниери, вулканична енергия и искрена сърдечност беше заместник-посланик на Република Македония в България през периода 2001 – 2004 година. Но нейната проницателност и политическа решителност се разгърнаха изцяло в първата половина на 2005 г., когато изпълняваше функцията на македонски посланик. Венец на дипломатическата й кариера в България стана откриването на Културно-информационния център на Р Македония в София. След 57 години, в които бяха лишени от свое културно средище, македонците в България получиха възможност да четат вестници и книги на майчиния си език, да се срещат свободно с писатели, учени, художници, скулптори от Р Македония, да почувстват, че имат Македонски дом. Върху Л. Митровска падна цялата организация по създаването на това македонско гнездо. Като се започне от намирането на подходяща сграда в центъра на София – на улица „Оборище”, в непосредствена близост до Народната библиотека и Софийския университет, което българските националисти не успяха да преглътнат, мине се през основния ремонт на сградата, извършен във фантастично кратък срок, и се стигне до тържественото откриване на 27 април 2005 година в присъствието на неколкостотин души и на македонския и българския президенти. В приветственото слово на Л. Митровска за пръв път от устата на македонски дипломат в София прозвучаха думите, че на този голям празник официално са поканени и присъстват представители на македонското национално малцинство в България. И че в новооткритото културно средище отсега нататък те ще могат да се чувстват като у дома си. Защото Л. Митровска притежаваше не само усещане за историческата реалност, а настояваше за нея да се говори открито и без недомлъвки. Държеше македонското национално малцинство да се брани от посегателства без оглед на цената и да се воюва за защитата на неговите права. Лиляна имаше усещане за своята Мисия и се обграждаше и работеше с хора, които също имаха чувство за мисия в името на Истината. Затова и Македонският културен център тръгна с летящ старт, а посетителите му непрестанно се увеличаваха. Зад успехите и на Културния център, и на македонското посолство стояха талантът, амбицията и волята на една фина, вечно засмяна и наглед крехка жена. И с родовите си корени, и с поведението си Л. Митровска доказваше близостта между славянските народи на Балканите, но и необходимостта да се уважават различията и националната специфика на всеки от тях.
Истински стойностните хора не принадлежат на себе си, нито на близките и приятелите. Те имат много Мисии, затова Господ ги прибира рано и им възлага нови отговорности. Лиляна Митровска приключи земната си Мисия. Днес, когато с обич и болка се сбогуваме с нея, пожелаваме на нейния дух успех в бъдещите селения и поприща.
